CZEKAJĄC...

Zaczęło się! Adwent - radosny czas oczekiwania. Co to znaczy? Ano, że „Merry Christmas” jeszcze nie nadeszło, bo dopiero czekamy na to. Niestety, ale obecnie jest z tym problem. Supermarkety, telewizje i internety popełniają falstart ze świętami Bożego narodzenia. A na domiar złego robią to w tak nachalny sposób, że zanim dojdzie do samych świąt, to większości odechciewa się świętować. Bombardowanie grubymi krasnalami, mikołajami zwanymi (o prawdziwym Świętym Mikołaju innym razem); sztucznymi choinkami; śmierdzącymi ozdóbkami, które nie wiadomo co oznaczają (bo co wspólnego z narodzinami Chrystusa ma ŁOŚ?!); nie przypada mi do gustu, zwłaszcza gdy „naloty” rozpoczyna się już w listopadzie. I te nieśmiertelne lampki! Im bardziej rażące w oczy, czy mówiąc niekulturalnie (acz precyzyjniej) „oczojebne”, tym lepiej.

To na co się czeka, jest warte czekania

Dość frustrowania się nad falstartem świątecznym, tylko skupmy się na tym co ważne. Adwent czyli czekanie. To może kojarzyć się dwojako. Albo negatywnie (czekanie w kolejce po karpia, albo stanie w korku na obwodnicy wracając z pracy) lub jak najbardziej pozytywnie (dzieci czekają na prezenty, rodzice czekają na upragniony urlop świąteczny). Ja zawsze Adwent postrzegam bardzo pozytywnie. I nie tylko chodzi mi o prezenty od mikołaja, bo ja czekałem przede wszystkim na ojca.

W dzieciństwie, pamiętam, że zawsze na początku grudnia mój tata pracował na kontrakcie w Niemczech i wracał dopiero przed samymi świętami. Jako kilkulatek bardzo za nim tęskniłem. Nie rozpaczałem, bo wiedziałem, że przyjedzie. To był właśnie czas radosnego oczekiwania na przyjazd (powrót) mojego taty. To było moje wczesne dzieciństwo. Dziś niewiele się zmieniło.

Również czekam na Ojca. No właśnie, na OJCA, już nie na tatę, bo dziś mieszka sobie z moją mamą (to on teraz czeka na mnie aż przyjadę po świętach na ferie domowe), tylko na Boga OJCA, którzy przyśle do nas swego Syna – Jezusa Chrystusa.

Jak rozpoznać, że dobrze przeżywam radosny czas oczekiwania? Jak czekałem na tatę i wiedziałem, że się dziś przyjedzie, to nie szedłem spać, aż przyjedzie. Czasem to było bardzo męczące czuwanie, bo tata przyjeżdżał późną nocą, ale dzielnie trwałem i czekałem (albo mama na siłę kładła mnie do łóżka, bo rano do przedszkola czy do szkoły trzeba iść). Czuwanie, oczekiwanie, czekanie to wysiłek, Adwent to czas podejmowania takiego wysiłku. „Czuwajcie!” Przecież Taki jest motyw przewodni większości pieśni adwentowych.

W naszym seminarium, podczas Adwentu, co tydzień przed niedzielą, chętni zbierają się o 21.00 w bazylice, aby wspólnie modlić się Wigilią Liturgiczną. Wigilia, polega na wspólnym śpiewaniu psalmów, czytaniu Słowa Bożego i jego „łamaniu” (to znaczy, że po kazaniu celebransa, każdy może coś dodać od siebie). Trwa to dość długo, bo czasem przekracza dwie godziny (pomimo nie tak mocno rozbudowanej formy). Często jest to wysiłek, bo przygotowania związane z Bożym narodzeniem, bo kolokwia, bo poranne modlitwy, a my „tkwimy całą noc”. Ale o to chodzi, by taki wysiłek podjąć! Może warto podjąć taki wysiłek czuwania nocnego, nie dbając o poranne niewyspanie. W parafiach, z pewnością organizowane są modlitwy-czuwania, adoracje całonocne lub podobne nabożeństwa. Może warto choć raz w adwencie przyjść na takie czuwanie. Bo to Adwent właśnie.

Życzę każdemu z was, by ten Czas oczekiwania, był owocny. Niech ten owoc objawi się solidnym duchowym przygotowaniem do świąt Bożego Narodzenia, ale też do powtórnego przyjścia Jezusa Chrystusa podczas Końca świata (Majowie mówią, że niby 12.12.2012. Apostołowie zaś pisali, że nie znacie dnia ani godziny). Tak czy inaczej, PRZYJDŹ PANIE JEZU! Czekamy