Akwarelką też da się malować!

Niedziela Radości, już trzecia świeca płonie, już bliżej niż dalej. 

W ostatni piątek, w kościele MB Bożej Królowej Polski w Mościcach w Tarnowie, było spotkanie z panem Szymonem Hołownią. Tak, z TYM Hołownią. To spotkanie przyczyniło się do pewnej refleksji, ale zanim ją podejmę muszę nakreślić szerszy kontekst.

Moja opinia o panu Szymonie nie była za dobra. Jak książki rzeczywiście nie bez powodu są bestsellerami, tak czytając jego felietony w „Newsweeku” (a obecnie „Wprost”), miałem nieodparte wrażenie, że ten facet jest jakiś blady w tej swojej wierze.

Tu Pan Jezus, miło, nawrócenie, pięknie, dążenie do doskonałości, ładnie, Kościół powszechny, wszyscy razem wspólnie, katolicyzm itd... A z drugiej strony jeździł jak po łysej kobyle m.in. po moim współbracie, którego imię jest na ustach każdego, gdy połączy się słowa radio i Maryja; oraz nie specjalnie okazywał sympatię ludziom z bardziej radykalnej opcji, jakakolwiek to opcja by była. Na dodatek kumpluje się z takimi „typami” jak K. Wojewódzki, M. Prokop i innymi, którzy są zadeklarowanymi ateistami i ogólnie nie lubią Kościoła. Pracuje w instytucjach medialnych, w charakterze Daniela w jaskini lwów (TVN, Wprost, a wcześniej nieszczęsny Newsweek). I nie dość, że promuje swoją osobą te „lewackie” media, to jeszcze za katolika się podaje.* 

Porównać to można do farby akwarelowej. Są różne rodzaje farb, które kryją lepiej lub gorzej, które mają ostrzejsze kolory lub niekoniecznie. Akwarelka jest najłagodniejsza ze wszystkich, jest najsłabsza jeśli chodzi o krycie, jest mdła jeśli chodzi o intensywność barw i owszem jakiś kolor ma ale ogólnie jest bez wyrazu i szybko ją można zmyć wodą. Nie to co gruba warstwa olejnej farby Tomasza P. Terlikowskiego, czy (chcąc osiągnąć skrajność z drugiej strony) trwałego pigmentu Wojciecha Cejrowskiego. 

Cóż. Takie było moje myślenie. 

Po piątkowym spotkaniu, moje myślenie zmieniło kąt, choć nie zmieniłem zasadniczego stanowiska.

Pan Szymon wciąż wydaje się być orędownikiem katolicyzmu w wersji light, że w istocie jest jednak jest taką akwarelką w palecie farb Kościoła. Uświadomiłem sobie jednak, że i akwarelką da się malować. BA akwarelka jest wręcz konieczna do malowania! Aby namalować piękny obraz nie można chlapać na płótno tylko krzykliwą i radykalną farbę olejną, czy w ogóle rzucać pigmentem jak granatem. Potrzeba też łagodnych pociągnięć pędzla, potrzeba różnorodności barw, potrzeba także tej akwarelki. Bez niej „Obraz Kościoła” byłby uboższy. 

Nie wszyscy muszą być radykałami i mega-gorliwymi katolikami. Owszem Chrystus ostrzega nas w Apokalipsie, aby nie być letnim tylko gorącym lub zimnym, lecz gdy ktoś z zimnego przechodzi na gorący, będzie musiał być letni (chodzi o to by w tej „letności” nie zatrzymywać się, bo może się niekoniecznie dobrze skończyć). Kostki lodu zanim wyparują, muszą stopnieć. Chodzi o to, by nie pozostawać w miejscu, ale nie ma co się pieklić, że ktoś jest innym etapie gorliwości w przeżywanej wierze. 

I to jest właśnie ta moja refleksja na dziś. Do św. Jana przychodzili zarówno faryzeusze jak i celnicy a także zwykli prości ludzie. Prorok miał dla każdego odpowiedź. I choć pytanie brzmiało niemal tak samo za każdym razem - „cóż mamy teraz czynić?”, to Jan udzielał wskazówek na miarę możliwości osoby pytającej.

Na samiuśki koniec jeszcze dwa zdania:
Nie mam już pretensji do pana Hołowni, że tak późno odszedł z Newsweeka. Dziękuję, że odpowiedział na moje pytanie. Liczę, że jeszcze się z nim kiedyś spotkam. Któż to wie? Może wspólnie wypijemy kiedyś herbatę?…

***

P.S. Od przyszłego roku zmieniam adres, Portal deon. pl (TEN deon.pl :P) zaproponował abym pisał bloga pod ich szyldem. Moi przełożeni nie mają nic przeciwko, a dla mnie osobiście to zaszczyt, więc się zgodziłem.  

___________________________________
* Co by nie było niedomówień: to była ironia i hiperbola- nie brać tego literalnie i dosłownie.